pınar Discussion started by pınar 14 years ago

Her hangi bir şey konusunda “Onu kaybettim” deme “Onu iade ettim” de. Çocuğun mu öldü? Onu geri verdin. Karın mı öldü? Onu da geri verdin. Tarlanı mı elinden aldılar? İşte yine bir iade “fakat onu elimden alan kötü bir adamdı” deme. Onu sana veren elin, falan yada filan aracılığı ile onu geri almasının ne önemi var? Onu sende bıraktığı müddette sana ait değilmiş gibi istifade et ondan; tıpkı yolcuların hanlardan yararlanışı gibi… (Epictetos.)

Sohbeti güzel, sorgusu  çok güçlü bir  filozof Epictetos, gerçek ismi bilinmiyor, herhalde bundan sonrada bilinmeyecek… Milâttan sonra 50-60 yıllarında Phrygia'da Hierapolis'te doğduğu söylenen eski Yunan filozofudur.! Çocukken Roma'da imparator Nereon'un azatlısı Epaphroditos'a satılmış bir köleydi. Yunanca satın alınmış adam –köle-uşak anlamına gelen Epiktetos Roma'da felsefe okuma imkânı bulmuş, kölelikten kurtulunca, felsefe öğretmenliği yapmış, 90-94 yıllarında Roma İmparatoru Domitianus bütün filozofları ülkeden kovunca, Nikopolis'e geçmiş orada Stoik felsefe ilkelerini öğretmeye başlamıştır. Yokopolis'te yokluk içinde yaşamış ve burada ölmüştür.

Onun Felsefesi; Tanrıya güvenmek, Vicdanın sesini dinlemek, insanların kardeşçe yaşamalarını esasına dayanmaktadır. Tanrının birliğine, tüm insanların aynı ve tek tanrıdan geldiğine inanan bir düşünür olan Epikietos'a göre, fiziksel yapı, dış görünüş, ya da bunlardan kaynaklanan sosyal konum insan iradesinin dışında gelişen durumlardı.
İnsanı mutlu ya da mutsuz yapan durum ise, bunlar hakkındaki kişisel görüşlerimize bağlı idi, yani elimizde olan bir şeydir.

Çıkıp gider hayatımızdan bir şeyler bazen. Bu maalesef hep böyledir. İstesek de istemesek de ben gidiyorum derler. Ya da gitme vakti gelmiştir siz izin verirsiniz gitmesine… Bu gidişler; bazen büyük acılarla, bazen de sessizce olur. Mutluluklarımız, sevdiğimiz insanlar, bazen de bize anlam katan başka şeyler giderler... Zor gelir, Acıtır.

Bazen giden umuttur… Bazen para, bazen en değerliniz… Bazen başarı, ve niceleri. Niceleri çıkar hayatımızdan bazen.

Sonra ne olur peki?

Hayat yaptığımız seçimler değil mi?

Yaşamak görevini devam ettirmek zorunda olduğumuz için yolumuza devam etmeliyiz…

Hiç kimse sonsuza kadar hiçbir şey yapmadan duramaz.Hepimiz her halükarda bir şeyler yaparız .Fark ;bazılarımızın yaptıkları onları mutlu ederken ,mutluluğa götürürken bazılarımızın yaptıkları da mutsuzluğa götürür.Mutlularda mutsuzlarda bir şeylere inanır ,bazı fikirler yürütür bazı kararlar alırlar bazı eylemlerde bulunurlar vs..

Bazen soruyorum “mutsuz olmak için neden bu kadar çaba harcanır ?” diye…

Bana göre mutsuzluk uğrunda fazladan çaba harcanması gereken bir uğraştır.Bu dünyaya mutsuz olmak için doğmadık.Her mutsuzlukta yanında katlanılması gereken acıyı getirir.Bunları bile bile mutsuzluğu seçmek büyük bir fedakarlık ister...

Yazıma Epictetos la başladım küçük bir hikaye ile bitirmek istiyorum

İnsanoğlu mutluluğu hep hor kullanıyormuş...

Hep şikâyetçi hep bıkkınmış...

Bir gün melekler mutluluğu saklamaya karar vermişler...

Saklayalım zor bulunsun...

Zor buldukları için belki kıymetini bilirler diyerek başlamışlar tartışmaya... Sorun büyükmüş... Mutluluğu saklamak kolay değilmiş çünkü... Kimisi: “Everest''in tepesine saklayalım” demiş; kimisi, “Atlas Okyanusu’nun dibine” demiş. Tac Mahal''in kubbesi, Mekke sokakları, İtalyan sofrası... Bir hastanenin yenidoğan odası, dondurma külahı, şarap şişesi...  Sigara paketi, lale bahçesi...

Pek çok yer düşünmüşler ama hiç biri yeterince zor gelmemiş... Derken meleklerden biri: “içlerine saklayalım” demiş... “Kimsenin aklına gelmez içine bakmak”

 İşte o gün bugündür mutluluk insanın kendi içinde saklıymış...

 Ne başkasının ekmeğinde, ne başkasının evinde, ne de başka bir şeyde... Bu yüzden gözünüz hep içeride olsun... Siz dışını boş verin, içine bakın..

Şükür suyu ile sularsan, tattığın çoğu şeyin adı “Mutluluk” olur.