Genç bir adam bir meydanda, çevreden gelip geçenlere dünyadaki en güzel kalbin kendi kalbi olduğunu söylüyordu. Adamın etrafında toplanan insanlar, en ufak bir leke ve çatlak olmayan bu kalbe imrenerek bakıyorlardı. Sonunda hepsi, gördükleri en güzel kalbin bu kalp olduğunu kabul ettiler. Genç adam gururla kalbini övmeye devam etti.
Kalabalığın içinden yaşlı bir adam genç adama seslenerek; “Senin kalbin benimki kadar güzel değil.” dedi. Kalabalıktakiler ve genç adam, yaşlı adamın kalbine baktılar. Güçlü ama izler ve yarıklar doluydu. Bazı parçaları yoktu, bazı yerlerinde ise kopan parçaların yerine başka parçalar konmuştu. Kimi yerlerinde de kocaman oyuklar vardı. Hayretle bakan insanlar; “Bu adam kalbinin daha güzel olduğunu nasıl söyleyebiliyor?” dediler. Genç adam da yaşlı adamın kalbine bakarak; “Şaka yapıyorsun herhalde. Kendi kalbini nasıl benimki ile kıyaslayabilirsin? Benim kalbim mükemmel, seninki ise yarıklarla ve eksiklerle dolu.”
Yaşlı adam bilgece cevap verdi: “Evet genç adam, senin kalbin mükemmel görünüyor ve ben seninki ile yarışamam. Benim kalbimde gördüğün her yarık, sevgimi verdiğim bir kişiyi temsil eder. Kalbimin bir parçasını koparıp onlara verdim ve çoğu zaman onlarda kalplerinden bir parçayı bana verdiler. Ama bana verdikleri, benim verdiğim kadar olmadığı için arada boşluklar kaldı. Ben ise bu boşluklara bakarak paylaşılan sevgileri hatırlıyorum. Bazen insanlara cömertçe verdiğim sevgilerin karşılığını vermediler. Bu boşluklar karşılık alamadığım sevgilerdir. Bunlar acı veriyor ama olsun, onlarda sevgisiz insanları hatırlatıyor. Ben yine de sabırla bu boşlukların dolmasını bekliyorum.”
Genç adam yanağından süzülen gözyaşlarıyla yaşlı adama doğru yürüdü ve harika güzellikteki kalbinden bir parça kopararak yaşlı adamın titreyen ellerine verdi. Yaşlı adam onu aldı ve kalbine yerleştirdi. Sonra kendi kalbinden bir parçayı genç adamın kalbindeki boşluğa yerleştirdi. Genç adam kalbine baktı. Artık mükemmel değildi ama öncekinden daha güzeldi. Çünkü yaşlı adamın kalbindeki sevgi, onunkine akmıştı.
Genç bir adam bir meydanda, çevreden gelip geçenlere dünyadaki en güzel kalbin kendi kalbi olduğunu söylüyordu. Adamın etrafında toplanan insanlar, en ufak bir leke ve çatlak olmayan bu kalbe imrenerek b
akıyorlardı. Sonunda hepsi, gördükleri en güzel kalbin bu kalp olduğunu kabul ettiler. Genç adam gururla kalbini övmeye devam etti.
Kalabalığın içinden yaşlı bir adam genç adama seslenerek; “Senin kalbin benimki kadar güzel değil.” dedi. Kalabalıktakiler ve genç adam, yaşlı adamın kalbine baktılar. Güçlü ama izler ve yarıklar doluydu. Bazı parçaları yoktu, bazı yerlerinde ise kopan parçaların yerine başka parçalar konmuştu. Kimi yerlerinde de kocaman oyuklar vardı. Hayretle bakan insanlar; “Bu adam kalbinin daha güzel olduğunu nasıl söyleyebiliyor?” dediler. Genç adam da yaşlı adamın kalbine bakarak; “Şaka yapıyorsun herhalde. Kendi kalbini nasıl benimki ile kıyaslayabilirsin? Benim kalbim mükemmel, seninki ise yarıklarla ve eksiklerle dolu.”
Yaşlı adam bilgece cevap verdi: “Evet genç adam, senin kalbin mükemmel görünüyor ve ben seninki ile yarışamam. Benim kalbimde gördüğün her yarık, sevgimi verdiğim bir kişiyi temsil eder. Kalbimin bir parçasını koparıp onlara verdim ve çoğu zaman onlarda kalplerinden bir parçayı bana verdiler. Ama bana verdikleri, benim verdiğim kadar olmadığı için arada boşluklar kaldı. Ben ise bu boşluklara bakarak paylaşılan sevgileri hatırlıyorum. Bazen insanlara cömertçe verdiğim sevgilerin karşılığını vermediler. Bu boşluklar karşılık alamadığım sevgilerdir. Bunlar acı veriyor ama olsun, onlarda sevgisiz insanları hatırlatıyor. Ben yine de sabırla bu boşlukların dolmasını bekliyorum.”
Genç adam yanağından süzülen gözyaşlarıyla yaşlı adama doğru yürüdü ve harika güzellikteki kalbinden bir parça kopararak yaşlı adamın titreyen ellerine verdi. Yaşlı adam onu aldı ve kalbine yerleştirdi. Sonra kendi kalbinden bir parçayı genç adamın kalbindeki boşluğa yerleştirdi. Genç adam kalbine baktı. Artık mükemmel değildi ama öncekinden daha güzeldi. Çünkü yaşlı adamın kalbindeki sevgi, onunkine akmıştı.