Bir: Şu an canım gazoz istiyor. Bir saat sonra ise otobüse binip filan yere gitmem gerek. Cebimdeki para ile sadece ikisinden birini yapabilirim. Şu an canım gazoz istiyor. “An”ı yaşamalıyım. Şimdi gazozdan alacağım zevki başka zaman alamam. “An”ımı değerlendirip zevkini çıkarmalıyım.
İki: ...Şu an sinirlendim. Filan kişiye kızgınım. Ona haddini bildirmem gerekiyor. Elimden geleni ardıma koymayacağım. “Şimdi”nin gücü bunu gerektiriyor. O kişiye tam ağzının payını verecek moddayım. Başka zaman beceremem. Şu anda adrenalinimin etkisindeyim. Yönlendirilmelerdeyim. “An”ı yaşıyorum. Yaşamalıyım tabi!
Üç: Hava çok güzel. Uzun zamandır kapalı havadan çok sıkılmaktaydım. Bugün de aksi gibi çok ders çalışmam lâzım. Ne yapmalı? Bu güzel hava yarın olmayabilir. O kadar da çok gezmek istiyorum ki.. En iyisi çıkıp dolaşayım. Ânı yaşa, mutlu ol. Hayatın keyfini çıkar!
“An”ı yaşamak bazı kişilerce böyle algılanıyor. Bir adım sonrası için gözümü kör edip anlık bir zevk veya heyecan için günlerce belki aylarca hatta yıllarca telafi edemeyeceğim sıkıntılara girmem ne kadar akıllıcadır? Zevki peşin bir şimdiki “an” için sonraki “an”larımızı zehir etme hakkını kendi kendimize nasıl verebiliyoruz?!
“An”ı yaşamak o an yapılması gereken bir işi en güzel şekilde rahat rahat yapmak, hiç geciktirmeden zamanında halletmek olmalı değil midir? Ama burası karışık. “O an yapılması gereken iş” üstümüze vazife olmayan, kendi kendimize uydurduğumuz yanlış veya gereksiz veya çok zararlı bir iş de olabiliyor.
Bu “an”ı yaşamak meselesi İslam tasavvufunda da önemle ele alınır. Said Nursi geçmişi arkamızdaki bir aynaya, geleceği önümüzdeki bir aynaya benzetiyor. Bunlar karşılıklı olduğu için hangisine baksak içinde sonsuz bir koridor uzayıp gider. Oysa o koridorlar sadece bizim vehmimizdir. Sadece “şimdi” vardır. Enerjimizi şu an mevcut olmayan geçmişteki ve gelecekteki olaylara yöneltip dağıtacağımıza şimdiye yönlendirip hayırlı işlerde çok daha verimli kullanabiliriz. “An”ı yaşamak böyle değerlendirilmeli bence. Bu mesele bazı kişilerle bulandırılıp sadece anlık zevkler hatırlattırılıp saptırılıyor.
Bir:
Şu an canım gazoz istiyor. Bir saat sonra ise otobüse binip filan yere gitmem gerek. Cebimdeki para ile sadece ikisinden birini yapabilirim. Şu an canım gazoz istiyor. “An”ı yaşamalıyım. Şimdi gazozdan alacağım zevki başka zaman alamam. “An”ımı değerlendirip zevkini çıkarmalıyım.
İki:
...Şu an sinirlendim. Filan kişiye kızgınım. Ona haddini bildirmem gerekiyor. Elimden geleni ardıma koymayacağım. “Şimdi”nin gücü bunu gerektiriyor. O kişiye tam ağzının payını verecek moddayım. Başka zaman beceremem. Şu anda adrenalinimin etkisindeyim. Yönlendirilmelerdeyim. “An”ı yaşıyorum. Yaşamalıyım tabi!
Üç:
Hava çok güzel. Uzun zamandır kapalı havadan çok sıkılmaktaydım. Bugün de aksi gibi çok ders çalışmam lâzım. Ne yapmalı? Bu güzel hava yarın olmayabilir. O kadar da çok gezmek istiyorum ki.. En iyisi çıkıp dolaşayım. Ânı yaşa, mutlu ol. Hayatın keyfini çıkar!
“An”ı yaşamak bazı kişilerce böyle algılanıyor. Bir adım sonrası için gözümü kör edip anlık bir zevk veya heyecan için günlerce belki aylarca hatta yıllarca telafi edemeyeceğim sıkıntılara girmem ne kadar akıllıcadır? Zevki peşin bir şimdiki “an” için sonraki “an”larımızı zehir etme hakkını kendi kendimize nasıl verebiliyoruz?!
“An”ı yaşamak o an yapılması gereken bir işi en güzel şekilde rahat rahat yapmak, hiç geciktirmeden zamanında halletmek olmalı değil midir? Ama burası karışık. “O an yapılması gereken iş” üstümüze vazife olmayan, kendi kendimize uydurduğumuz yanlış veya gereksiz veya çok zararlı bir iş de olabiliyor.
Bu “an”ı yaşamak meselesi İslam tasavvufunda da önemle ele alınır. Said Nursi geçmişi arkamızdaki bir aynaya, geleceği önümüzdeki bir aynaya benzetiyor. Bunlar karşılıklı olduğu için hangisine baksak içinde sonsuz bir koridor uzayıp gider. Oysa o koridorlar sadece bizim vehmimizdir. Sadece “şimdi” vardır. Enerjimizi şu an mevcut olmayan geçmişteki ve gelecekteki olaylara yöneltip dağıtacağımıza şimdiye yönlendirip hayırlı işlerde çok daha verimli kullanabiliriz. “An”ı yaşamak böyle değerlendirilmeli bence. Bu mesele bazı kişilerle bulandırılıp sadece anlık zevkler hatırlattırılıp saptırılıyor.
http://devletli.com/blog/ani-yasamak