Biz zihinsel sevgileri biliyoruz. İçinde yaşadığımız kültür bize sevgi modelleri veriyor. Örneğin eski Romalılar, insanları aslanlara parçalatıp veya gladyatörleri biri diğerini öldürmek üzere dövüştürüp coşku içinde izliyorlardı. Ama onlara sorarsanız sevgiyi biliyorlar, diyelim sevgililerini veya evlatlarını seviyorlardı.
Bugünkü kültür de insanlara gerçek sevgiyi öğretmiyor, sadece seviyormuş gibi gösteren modeller sunuyor. Bir taraftan savaşlarla doğaya, her türlü canlıya, insanlara ve çocuklara büyük zararlar vermek meşru kabul edilirken, ağaca çıkıp inemeyen bir kediyi indirmek için itfaiyenin seferber olması, Yeni cami önünde kuşlara yem vermek, çocuklarımıza kuş, balık, köpek, kaplumbağa almak gibi göstermelik modeller yaratılıyor.
Bugünkü sevgi örneklerinden yola çıkarak gerçek sevgiye ulaşmak mümkün değil. İnsanın gerçek sevgiye yaklaşımı için yaratılışın o muazzam bilgisine adım atması, yavaş yavaş hem hiçliğini görmesi, hem de varlığının Bütün içindeki önemini anlaması gerekir.
İnsan bir taraftan yaratılışın ihtişamı karşısında secde edebilmeli, bir taraftan sevgiyle var edilen varlığına verdiği zararı görüp üzülmeli, korkmalı ve kendini en yüksek ahlak seviyesine ulaştırmaya çalışmalıdır. Çünkü tüm yaratılışın üzerine kurulduğu sevgi, aynı zaman da en yüksek ahlakı içermektedir. Bugün bizi yönlendiren ahlak maddi çıkarları temel alan liberal, kapitalist bir ahlaktır. Nasıl bir liberal ahlak veya kapitalist ahlak varsa, sevginin de bir ahlakı vardır. Kısaca sevgi ahlaktır.
İçinde bulunduğu güzel şeylere şükretmek yerine durmadan şundan bundan yakınmak ahlaki bir eksikliktir. Tembellik eden, zamanını boş şeylerle geçiren, içinde yaşadığımız toplumun ortak zihni üzerinden yönlendirilen, ruhsal gerçekliğin kimi bilgilerine sahip olmakla birlikte, bunları uygularsa zarar göreceğini, toplumdan dışlanacağını, istismar edileceğini düşünen insan, gerçekten sevmek bir yana gerçek sevgiyi anlayamaz bile.
Kapitalist ahlakta bireyin üretim aracı olmaktan gayri hiçbir değeri yoktur. Sevgi ahlakında her birey ölçülemeyecek kadar değerlidir. Kim olursa olsun insanın özdeki bu değerine inanmıyorsak sevgiden ve sevginin bizde geliştireceği değerlerden o üstün bilinçten mahrum kalacağız demektir.
derya88tamamen tüm anlatılanlara katılıyorum harika bir yazı......Sevgi ahlakında her birey ölçülemeyecek kadar değerlidir...buda özetii yazının...tamamen tüm anlatılanlara katılıyorum harika bir yazı......Sevgi ahlakında her birey ölçülemeyecek kadar değerlidir...buda özetii yazının teşekkürlerr)Show more14 years ago
Biz zihinsel sevgileri biliyoruz. İçinde yaşadığımız kültür bize sevgi modelleri veriyor. Örneğin eski Romalılar, insanları aslanlara parçalatıp veya gladyatörleri biri diğerini öldürmek üzere dövüştürüp coşku içinde izliyorlardı. Ama onlara sorarsanız sevgiyi biliyorlar, diyelim sevgililerini veya evlatlarını seviyorlardı.
Bugünkü kültür de insanlara gerçek sevgiyi öğretmiyor, sadece seviyormuş gibi gösteren modeller sunuyor. Bir taraftan savaşlarla doğaya, her türlü canlıya, insanlara ve çocuklara büyük zararlar vermek meşru kabul edilirken, ağaca çıkıp inemeyen bir kediyi indirmek için itfaiyenin seferber olması, Yeni cami önünde kuşlara yem vermek, çocuklarımıza kuş, balık, köpek, kaplumbağa almak gibi göstermelik modeller yaratılıyor.
Bugünkü sevgi örneklerinden yola çıkarak gerçek sevgiye ulaşmak mümkün değil. İnsanın gerçek sevgiye yaklaşımı için yaratılışın o muazzam bilgisine adım atması, yavaş yavaş hem hiçliğini görmesi, hem de varlığının Bütün içindeki önemini anlaması gerekir.
İnsan bir taraftan yaratılışın ihtişamı karşısında secde edebilmeli, bir taraftan sevgiyle var edilen varlığına verdiği zararı görüp üzülmeli, korkmalı ve kendini en yüksek ahlak seviyesine ulaştırmaya çalışmalıdır. Çünkü tüm yaratılışın üzerine kurulduğu sevgi, aynı zaman da en yüksek ahlakı içermektedir. Bugün bizi yönlendiren ahlak maddi çıkarları temel alan liberal, kapitalist bir ahlaktır. Nasıl bir liberal ahlak veya kapitalist ahlak varsa, sevginin de bir ahlakı vardır. Kısaca sevgi ahlaktır.
İçinde bulunduğu güzel şeylere şükretmek yerine durmadan şundan bundan yakınmak ahlaki bir eksikliktir. Tembellik eden, zamanını boş şeylerle geçiren, içinde yaşadığımız toplumun ortak zihni üzerinden yönlendirilen, ruhsal gerçekliğin kimi bilgilerine sahip olmakla birlikte, bunları uygularsa zarar göreceğini, toplumdan dışlanacağını, istismar edileceğini düşünen insan, gerçekten sevmek bir yana gerçek sevgiyi anlayamaz bile.
Kapitalist ahlakta bireyin üretim aracı olmaktan gayri hiçbir değeri yoktur. Sevgi ahlakında her birey ölçülemeyecek kadar değerlidir. Kim olursa olsun insanın özdeki bu değerine inanmıyorsak sevgiden ve sevginin bizde geliştireceği değerlerden o üstün bilinçten mahrum kalacağız demektir.