Ah yine sana hüzünler mi bıraktım diye kaygılandım düşününce. Dün bugündü hani, birkaç dize okumuştum Edip cansever’den; Şiirler yazdım, kitaplar okudum / elime bir bardak aldım yeniden oydum / derinlerde kaldım böyle bir zaman / kim bulmuş ki yerini, kim anlamış sanki / mutluktan/ ey yağmur sonraları, loş bahçeler, akşamsefaları / söyleşin benimle biraz bir kere gelmiş bulundum... Diyordu şair.
Anlaşılan o ki; Başka türlü nasıl anlatılır ki hüzün? Diye oyalandığım anlardan başka, kayda değer bir şey yokmuş elimde…
Bugünden dünü düşünmeye daha saatler varken üzgünüm Sevgili Dünce, hüzünden başka bir şey aklıma gelmediği için.
Sevgili Dünce, seni düşününce açtığım boşluklara bakıp utanıyorum elbet.
Ölmeye yakın saatlerde nasıl hayatı gözlerinin önünden akıp gidermiş insanın, nasıl bir pişmanlık kaplarmış içini; öldüğüne mi yansın, geç kaldığına mı şaşırsın? Bu son dakikalarını da pişmanlıktan ya da zavallı bir umuttan olsa gerek Azrail’e verip vermemekte zorlanırmış ya; işte öyle bir utanca kapılıyorum sana bakıp.
İstihzayla bükülmüş dudak kıvrımları, kibirden kaykılmış gözler, kendinden olmayana bakıp, daha ne kadar farklılık bulabilirim diye verilen gayret, bunlarla çevriliyim, bunlarla çevriliyim…
Mazeretimi kabul eder misin?
Sevgili Dünce;
Fitne tohumlarını besliyor insan ağızları, zehirleniyor sözler; insanı ayırmaya… Ve silahlı türküler yayılıyor kulaktan kulağa…
Yoksa ister miydim sana sadece hüzünlü anılarımı bırakmayı?
Bunu da insanlığıma ver; elinden hayat için yararlı hiçbir iş gelemeyen insanlığıma…
Eriyen buzlara, çölleşen ormanlara, kirlenen atmosfere, soyu kırılan canlılara, ırk ve din bahanesi ile yayılan düşmanlığa, emeğinin karşılığını alamayanlara, bir lokma ekmek uğruna yeraltında ölümü göze alanlara, gemilere saldıranlara, saldırılsın diye gemi yollayanlara, her bahane ile savaş çığırtkanlığı yapanlara, ezilmiş halklara, ezilmiş halk yoktur diyenlere, haklarını arayamayanlara bile bir çare bulamamış insanlığıma ver!
Sevgili Dünce
Ah yine sana hüzünler mi bıraktım diye kaygılandım düşününce. Dün bugündü hani, birkaç dize okumuştum Edip cansever’den; Şiirler yazdım, kitaplar okudum / elime bir bardak aldım yeniden oydum / derinlerde kaldım böyle bir zaman / kim bulmuş ki yerini, kim anlamış sanki / mutluktan/ ey yağmur sonraları, loş bahçeler, akşamsefaları / söyleşin benimle biraz bir kere gelmiş bulundum... Diyordu şair.
Anlaşılan o ki; Başka türlü nasıl anlatılır ki hüzün? Diye oyalandığım anlardan başka, kayda değer bir şey yokmuş elimde…
Bugünden dünü düşünmeye daha saatler varken üzgünüm Sevgili Dünce, hüzünden başka bir şey aklıma gelmediği için.
Sevgili Dünce, seni düşününce açtığım boşluklara bakıp utanıyorum elbet.
Ölmeye yakın saatlerde nasıl hayatı gözlerinin önünden akıp gidermiş insanın, nasıl bir pişmanlık kaplarmış içini; öldüğüne mi yansın, geç kaldığına mı şaşırsın? Bu son dakikalarını da pişmanlıktan ya da zavallı bir umuttan olsa gerek Azrail’e verip vermemekte zorlanırmış ya; işte öyle bir utanca kapılıyorum sana bakıp.
İstihzayla bükülmüş dudak kıvrımları, kibirden kaykılmış gözler, kendinden olmayana bakıp, daha ne kadar farklılık bulabilirim diye verilen gayret, bunlarla çevriliyim, bunlarla çevriliyim…
Mazeretimi kabul eder misin?
Sevgili Dünce;
Fitne tohumlarını besliyor insan ağızları, zehirleniyor sözler; insanı ayırmaya… Ve silahlı türküler yayılıyor kulaktan kulağa…
Yoksa ister miydim sana sadece hüzünlü anılarımı bırakmayı?
Bunu da insanlığıma ver; elinden hayat için yararlı hiçbir iş gelemeyen insanlığıma…
Eriyen buzlara, çölleşen ormanlara, kirlenen atmosfere, soyu kırılan canlılara, ırk ve din bahanesi ile yayılan düşmanlığa, emeğinin karşılığını alamayanlara, bir lokma ekmek uğruna yeraltında ölümü göze alanlara, gemilere saldıranlara, saldırılsın diye gemi yollayanlara, her bahane ile savaş çığırtkanlığı yapanlara, ezilmiş halklara, ezilmiş halk yoktur diyenlere, haklarını arayamayanlara bile bir çare bulamamış insanlığıma ver!
Bir kez daha affet, Sevgili Dünce!
Sedef kandemir 2010