Nefes alma pratikleri "ruhsal eğitimde" önemli bir unsurdur. İnayet Han bunu şu sözlerle açıklar: "Nefes, varlıkların canıdır. Nefesin gücü, bedenin parçalarını bir arada tutar. Nefes gücü azaldığında, irade gücü de azalır ve beden üzerindeki kontrolünü yitirir. Güneşin gücü nasıl gezegenleri yörüngelerinde tutuyorsa, nefes gücü de organları tutar. Nefes, bunların yanında, aynı zamanda bedeni saflaştırır. Yeni ve taze canı içeriye alır ve kullanılmış gazları dışarıya verir. Nefes, evrenden ve ruhtan aldıklarıyla bedeni besler. Bedenin yediği ve içtiği şeylerden daha gereklidir.
Nefes, en içteki canımızın kendini ifade ettiği bir kanaldır. Sonsuz yaşam ile ölümlü beden arasındaki bir elektrik akımıdır. İnsanlar, nefesin yardımıyla ‘sezgileri', ‘mucizevi' güçleri ya da diğer güçleri elde ederler. Nefes için saf bir kanal olmalıdır ve bu kanal insan bedenidir. Eğer kanal tıkanırsa, bloke olursa, nefes özgürce akamaz. Hava kendi başınayken kötü değildir, fakat dünyaya dokunduğunda, dünyadan etkilenir ve kirlenir. Nefeste böyledir. Kendi başına saftır fakat saf olmayan bir kanalda, kirlenir."
Dolayısıyla, ruhsal gelişim isteniyorsa, nefes kanalları saflaştırılmalıdır. Bunun için nefes pratikleri verilir. Nefes, sufi için kendisiyle Yaratıcı arasında bir köprüdür. Nefes, sufinin dünyada tutunduğu ve öteki ucu göklerde olan bir iptir.
Nefes aynı zamanda zihnin konsantrasyon ve kontamplasyonda odaklanmasına yardımcı olur. "Sufiler zihinlerini sağlam bir ipe bağlarlar. Bu ip, nefestir. Nerede durmak isterlerse, orada durur ve zihinlerini bu iple bağlarlar. Tıpkı bir kuşun, tükürüğünü kullanarak yuvasını yapması gibi. Sufi, nefesini kullanarak böyle bir atmosfer oluşturur. Yaşadığı yerde her zaman hafiflik, ışık ve manyetizm vardır."
Bütün bu pratikler (konsantrasyon, kontamplasyon, kutsal kelimelerin zikredilmesi, nefes egzersizleri ruhsal yoldaki kişilerin özlemini çektikleri meditasyon ve realizasyon (gerçekleştirme) için birer hazırlıktır.
Bu pratiklerde insan aktiftir. Bedenini ve zihnini saflaştırmak ve sakinleştirmek için irade gücünü kullanır. Bu, insani yürüyüşün sınırıdır. Bundan sonra 'Tanrısal yürüyüş' başlar. Tanrısal yürüyüşün başlangıcında insan pasif olmalı, kendisini aşmalı ve sessizlik içinde Tanrısal ruha teslim olmalıdır.
Bu meditasyon düzeyinde, İnayet Han'ın deyişiyle ‘mistik sakinlik' başlar. İrade gücünün fiziksel ya da zihinsel çabalarının ardından doğal bir şekilde sakinleşme yaşanır. Yani konsantrasyon ve kontamplasyon çabalarının ardından bedenimiz ve zihnimiz sakinleşir.
Düşüncelerin ya da duyguların olmadığı bu sessizliğin içinde "saf bilinci" deneyimleyebiliriz ve "Tanrısal ruh" bize dokunabilir.
Nefes alma pratikleri "ruhsal eğitimde" önemli bir unsurdur. İnayet Han bunu şu sözlerle açıklar: "Nefes, varlıkların canıdır. Nefesin gücü, bedenin parçalarını bir arada tutar. Nefes gücü azaldığında, irade gücü de azalır ve beden üzerindeki kontrolünü yitirir. Güneşin gücü nasıl gezegenleri yörüngelerinde tutuyorsa, nefes gücü de organları tutar. Nefes, bunların yanında, aynı zamanda bedeni saflaştırır. Yeni ve taze canı içeriye alır ve kullanılmış gazları dışarıya verir. Nefes, evrenden ve ruhtan aldıklarıyla bedeni besler. Bedenin yediği ve içtiği şeylerden daha gereklidir.
Nefes, en içteki canımızın kendini ifade ettiği bir kanaldır. Sonsuz yaşam ile ölümlü beden arasındaki bir elektrik akımıdır. İnsanlar, nefesin yardımıyla ‘sezgileri', ‘mucizevi' güçleri ya da diğer güçleri elde ederler. Nefes için saf bir kanal olmalıdır ve bu kanal insan bedenidir. Eğer kanal tıkanırsa, bloke olursa, nefes özgürce akamaz. Hava kendi başınayken kötü değildir, fakat dünyaya dokunduğunda, dünyadan etkilenir ve kirlenir. Nefeste böyledir. Kendi başına saftır fakat saf olmayan bir kanalda, kirlenir."
Dolayısıyla, ruhsal gelişim isteniyorsa, nefes kanalları saflaştırılmalıdır. Bunun için nefes pratikleri verilir. Nefes, sufi için kendisiyle Yaratıcı arasında bir köprüdür. Nefes, sufinin dünyada tutunduğu ve öteki ucu göklerde olan bir iptir.
Nefes aynı zamanda zihnin konsantrasyon ve kontamplasyonda odaklanmasına yardımcı olur. "Sufiler zihinlerini sağlam bir ipe bağlarlar. Bu ip, nefestir. Nerede durmak isterlerse, orada durur ve zihinlerini bu iple bağlarlar. Tıpkı bir kuşun, tükürüğünü kullanarak yuvasını yapması gibi. Sufi, nefesini kullanarak böyle bir atmosfer oluşturur. Yaşadığı yerde her zaman hafiflik, ışık ve manyetizm vardır."
Bütün bu pratikler (konsantrasyon, kontamplasyon, kutsal kelimelerin zikredilmesi, nefes egzersizleri ruhsal yoldaki kişilerin özlemini çektikleri meditasyon ve realizasyon (gerçekleştirme) için birer hazırlıktır.
Bu pratiklerde insan aktiftir. Bedenini ve zihnini saflaştırmak ve sakinleştirmek için irade gücünü kullanır. Bu, insani yürüyüşün sınırıdır. Bundan sonra 'Tanrısal yürüyüş' başlar. Tanrısal yürüyüşün başlangıcında insan pasif olmalı, kendisini aşmalı ve sessizlik içinde Tanrısal ruha teslim olmalıdır.
Bu meditasyon düzeyinde, İnayet Han'ın deyişiyle ‘mistik sakinlik' başlar. İrade gücünün fiziksel ya da zihinsel çabalarının ardından doğal bir şekilde sakinleşme yaşanır. Yani konsantrasyon ve kontamplasyon çabalarının ardından bedenimiz ve zihnimiz sakinleşir.
Düşüncelerin ya da duyguların olmadığı bu sessizliğin içinde "saf bilinci" deneyimleyebiliriz ve "Tanrısal ruh" bize dokunabilir.