bunca zaman bana anlatmaya çalıştığını, kendimi bulduğumda anladım.
herkesin mutlu olmak için başka bir yolu varmış, kendi yolumu çizdiğimde anladım...
bir tek yaşanarak öğrenilirmiş hayat, okuyarak, dinleyerek değil. bildiklerini bana neden anlatmadığını anladım.
yüreğinde aşk olmadan geçen hergün kayıpmış, aşk peşinden neden yalınayak koştuğunu anladım...
acı doruğa ulaştığında, gözyaşı gelmezmiş gözlerden, neden hiç ağlamadığını anladım.
ağlayanı güldürebilmek, ağlayanla ağlamaktan daha değerliymiş, gözyaşımı kahkahaya çevirdiğinde anladım...
bir insanı herhangi biri kırabilir, ama bir tek en çok sevdiği acıtabilirmiş, çok acıttığında anladım.
fakat hakedermiş sevilen onun için dökülen her damla gözyaşını, gözyaşlarıyla birlikte sevinçler de terkedince anladım.
yalan söylememek değil, gerçeği gizlememmekmiş marifet, yüreğini avucuma koyduğunda anladım.
"sana ihtiyacım var, gel!" diyebilmekmiş güçlü olmak, sana "git" dediğimde anladım.
biri sana "git" dediğinde "kalmak istiyorum" diyebilmekmiş sevmek, git dediklerinde, gittiğimde anladım.
sana sevgim şımarık bir çocukmuş, her düştüğünde zırıl zırıl ağlayan, büyüyüp, bana sımsıkı sarıldığında anladım.
özür dilemek değil, "affet beni!" diye haykırmak istemekmiş pişman olmak; gerçekten pişman olduğumda anladım.
ve gurur, kaybedenlerin, acizlerin maskesiymiş, sevgi dolu yüreklerin gururu olmazmış; yüreğimde sevgiyi bulduğumda anladım.
ölürcesine isteyen beklemez, sadece umut edermiş, affedilmeyi; beni affetmeni ölürcesine istediğimde anladım.
sevgi emekmiş, emek ise vazgeçemeyecek kadar, ama özgür bırakacak kadar, sevmekmiş...
alıntı
bunca zaman bana anlatmaya çalıştığını, kendimi bulduğumda anladım.
herkesin mutlu olmak için başka bir yolu varmış, kendi yolumu çizdiğimde anladım...
bir tek yaşanarak öğrenilirmiş hayat, okuyarak, dinleyerek değil. bildiklerini bana neden anlatmadığını anladım.
yüreğinde aşk olmadan geçen hergün kayıpmış, aşk peşinden neden yalınayak koştuğunu anladım...
acı doruğa ulaştığında, gözyaşı gelmezmiş gözlerden, neden hiç ağlamadığını anladım.
ağlayanı güldürebilmek, ağlayanla ağlamaktan daha değerliymiş, gözyaşımı kahkahaya çevirdiğinde anladım...
bir insanı herhangi biri kırabilir, ama bir tek en çok sevdiği acıtabilirmiş, çok acıttığında anladım.
fakat hakedermiş sevilen onun için dökülen her damla gözyaşını, gözyaşlarıyla birlikte sevinçler de terkedince anladım.
yalan söylememek değil, gerçeği gizlememmekmiş marifet, yüreğini avucuma koyduğunda anladım.
"sana ihtiyacım var, gel!" diyebilmekmiş güçlü olmak, sana "git" dediğimde anladım.
biri sana "git" dediğinde "kalmak istiyorum" diyebilmekmiş sevmek, git dediklerinde, gittiğimde anladım.
sana sevgim şımarık bir çocukmuş, her düştüğünde zırıl zırıl ağlayan, büyüyüp, bana sımsıkı sarıldığında anladım.
özür dilemek değil, "affet beni!" diye haykırmak istemekmiş pişman olmak; gerçekten pişman olduğumda anladım.
ve gurur, kaybedenlerin, acizlerin maskesiymiş, sevgi dolu yüreklerin gururu olmazmış; yüreğimde sevgiyi bulduğumda anladım.
ölürcesine isteyen beklemez, sadece umut edermiş, affedilmeyi; beni affetmeni ölürcesine istediğimde anladım.
sevgi emekmiş, emek ise vazgeçemeyecek kadar, ama özgür bırakacak kadar, sevmekmiş...
alıntı