kabuklarımızın altında, kendimizi saklamakta ne kadar ustayız. ve nekadar güçlü gözüküyoruz, kalkanlarımızın ardında. hissedilmeden, el değmeden, sevgimizi gösteremeden.
istiridyeler, deniz minareleri, midyeler, kirpiler ve kaplumbağalar gibi.
sahi koruyor mu bu çatlamamış, sert kabuk?
kimse incitemiyor mu, duygularımızı, inançlarımızı, benliğimizi; yoksa zarar mı veriyor, bu ürkeklik, bu kabuk bize?
eğer bir yıldız gibi ışıl ışılsam ve bir yıldız kadar parlak.
ne çıkar ateşböceği sansalar beni?
belki en hoyrat yürek bile, ateşböceğinin o uçucu, masum, sevimli çocuksuluğuna el kaldırmaya kıyamaz?
güçlü kapıların arkasına kilitlesem kendimi, korkaklığımı, sevgi isteğimi, en insani yönlerimi kayıtsızca sunabilsem, bu sert kabuğun ağırlığından kurtulabilsem, bir kuş gibi uçabilsem, özgürce...
anlaşılacağım ve bir ayna gibi yansıyacağım karşımdakinin kalbine;
belki o da çözülecek samimi ve güvenliksiz, silahsız biriyle göz göze gelince...
oysa bir görebilsek bunu, böyle insanlar kalmadı, demesek...güven duygusuna bu kadar muhtaç olmasak, kırılmaktan korkmasak, incinsek, yaralansak...
ne olur bir darbe daha alsak...
yeniden açabilsek kendimizi, kabuğu kırabilsek...
denesek, risk alsak, yanılsak!
farketmez;
tekrar tekrar, bıkmadan denesek ve kucaklaşsak yeniden, tıpkı eskisi gibi...ne olduğunu anlamadığımız onbeş yıllarından öncesi gibi.
o zaman farkedeceğiz; birbirimizi ne kadar özlediğimizi, neler biriktirdiğimizi, kaybolan değerlerimizi.
beraber geldik, beraber idiyoruz oysa; vakit az, paylaşmak için, sarılmak için. yüreği daha fazla küstürmemek lazım.
sırtımızda ağır küfeler var, her gün katlanan. ve koşullar... bir türlü düzelmeyen.
sevgiye çok ihtiyacımız var, ancak birbirimize sokulursak atlatırız o günleri.
kırın kabuklarınızı, kurtulun bu yükten; korumuyor bizi, zarar veriyor; aksine. yalnızlığa mahküm ediyor bizleri...
hem hepimiz birer yıldızız; ne çıkar ateş böceği sansalar bizi...
düşünüyorum da;
sanırım en büyük korkumuz olduğumuz gibi görünmek.
yumuşacık kalbimizin farkedilmesi, cesaretsizliğimizin anlaşılması, korkularımızın paylaşılması.
sanki zarar göreceğimizin en büyük işareti.
kabuklarımızın altında, kendimizi saklamakta ne kadar ustayız. ve nekadar güçlü gözüküyoruz, kalkanlarımızın ardında. hissedilmeden, el değmeden, sevgimizi gösteremeden.
istiridyeler, deniz minareleri, midyeler, kirpiler ve kaplumbağalar gibi.
sahi koruyor mu bu çatlamamış, sert kabuk?
kimse incitemiyor mu, duygularımızı, inançlarımızı, benliğimizi; yoksa zarar mı veriyor, bu ürkeklik, bu kabuk bize?
hissettiklerimizi gölgeliyor, yansıtmıyor gerçek kimliğimizi? duygularımızı bastırıyor, elele tutuşmamızı engelliyor mu?
eğer bir yıldız gibi ışıl ışılsam ve bir yıldız kadar parlak.
ne çıkar ateşböceği sansalar beni?
belki en hoyrat yürek bile, ateşböceğinin o uçucu, masum, sevimli çocuksuluğuna el kaldırmaya kıyamaz?
güçlü kapıların arkasına kilitlesem kendimi, korkaklığımı, sevgi isteğimi, en insani yönlerimi kayıtsızca sunabilsem, bu sert kabuğun ağırlığından kurtulabilsem, bir kuş gibi uçabilsem, özgürce...
anlaşılacağım ve bir ayna gibi yansıyacağım karşımdakinin kalbine;
belki o da çözülecek samimi ve güvenliksiz, silahsız biriyle göz göze gelince...
oysa bir görebilsek bunu, böyle insanlar kalmadı, demesek...güven duygusuna bu kadar muhtaç olmasak, kırılmaktan korkmasak, incinsek, yaralansak...
ne olur bir darbe daha alsak...
yeniden açabilsek kendimizi, kabuğu kırabilsek...
denesek, risk alsak, yanılsak!
farketmez;
tekrar tekrar, bıkmadan denesek ve kucaklaşsak yeniden, tıpkı eskisi gibi...ne olduğunu anlamadığımız onbeş yıllarından öncesi gibi.
o zaman farkedeceğiz; birbirimizi ne kadar özlediğimizi, neler biriktirdiğimizi, kaybolan değerlerimizi.
beraber geldik, beraber idiyoruz oysa; vakit az, paylaşmak için, sarılmak için. yüreği daha fazla küstürmemek lazım.
sırtımızda ağır küfeler var, her gün katlanan. ve koşullar... bir türlü düzelmeyen.
sevgiye çok ihtiyacımız var, ancak birbirimize sokulursak atlatırız o günleri.
kırın kabuklarınızı, kurtulun bu yükten; korumuyor bizi, zarar veriyor; aksine. yalnızlığa mahküm ediyor bizleri...
hem hepimiz birer yıldızız; ne çıkar ateş böceği sansalar bizi...
alıntı