nills Discussion started by nills 14 years ago

Gerçek sevginin tezahürü nasıl olmalıdır? Sevgi ve vicdan kişi­nin samimiyetini de belirten bir ölçü olmaktadır. İnsan, onca zorluk­lara rağmen nefsaniyetinden uzak kalabiliyorsa, gösterilen vicdan ve sevgide doğruluk var demektir. O halde kişinin vicdanı karşısındaki durumu, onun gösterdiği sevgideki samimiyeti de ortaya koymaktadır.

           Sevginin gerçek tatbikat ve anlayışı, iyi anlarda olduğu kadar kötü arılarda da sevgi değerlendirmesini kullanabilmektir. Kişinin iyi anlarında samimiyetinin ifadesi olan sevgi tatbikatı, onun kötü anlarında bu kez nefsaniyeti açısın­dan sevgi tatbikatı olmaktadır, Öy­le ki, insan nefsaniyetinin karşısın­daki vicdan, kanalı dahi görev yapa­maz duruma gelebilmektedir. Bu açıdan bakıldığında, nefsaniyetine samimi olan kişideki sevginin de pek verimsiz, sağlıksız, kapsayıcı bir sevgi olamayacağı bir gerçektir.

           Özellikle insanlığın şu devrele­rinde sevginin bilerek kullanımının gerekirliği, önemini artırmaktadır. Bilindiği üzere sevgi, geçmiş realitelerde olduğu gibi duygusal, pasif, ıstırabın ya da hazzın yücel­tilerek yaşanan bir tatbikatı değil, fakat bütürı bunların hepsini bilgi ile kapsayan ve değerlendiren tat­bikat durumundadır. Vicdanlı hareket etmek doğal bir akış olması gerekirken, insan­lar, mecburi vicdanlı hareket, et­mek gibi dar zaman içindedirler. Çünkü vicdan, nefsaniyetin karşı­sında, kulak verildiğinde sevginin meydana gelmesinde tesiri vardır.

           Vicdanlı hareket etmek, kişi­nin kendi, yaptıkları hakkında bil­giye sahip olmak, his ile vazifeyi birbirinden ayırabilmek, o insanın şuur zenginliğini ortaya koyar ki, sonuç olarak meydana gelen iman hali, gerçek sevginin kaynağı da o­lur. O halde iman halinden kaynak­lanan ve vicdan ile de teşekkül e­den sevgi, gerçek sevgi olmakta­dır. İşaret edildiği gibi Dünya insa­nı birçok sevgi aşamalarından geç­miştir. Birtakım kurallarla sevgi tatbikatı yaptığı gibi, geniş bir duy­gusallık ve teslimiyet ile de bu tat­bikatını sürdürmüştür.

           Dünya insanı vicdan kademele­rini geçerek, makul vicdanın da üstüne çıkabilecek bir duruma geldiğinde, bilgili sevginin tatbikatını yapabilecek hale girecektir. Fakat dikkat edildiğinde. in­sanların çoğu nefsaniyetiyle ilgili problemler içerisinde kaybolmuşlar­dır. Aslında insan, içinde bulundu­ğu duruma bakarak, geleceğe dö­nük ve bir üst realitenin tatbikatı­nı yapabilmesi için, geçmişin far­kına varması gerekmektedir. Buna göre, içinde bulunulan durumun doğru değerlendirilmesi geçmiş ile gelecek arasında köprü kurulmasına bağlıdır. Bu takdirde uyarımlarına daha sık yer verilecek vicdan tesirleri ile nefsanî prob­lemler azaltılmış olacaktır.

           Azaltılacak nefsanî problem­ler ölçüsünde, sevginin kapsayıcılı­ğı da genişleyecektir. Denilebilir ki, insan ancak kendi gerçek kişiliği içinde gerçek sevgi, tatbikatı yapa­bilir. Kişi her realite devresinde, sev­gi tatbikatlarını daima nefsani problemlerle karıştırmıştır. Ancak ne olursa olsun, insan vicdani bir seviyeye ulaşmak zorunluluğunda­dır. Zira insanın dışında olan vic­dani tesirlerin, kendisinde odaklaş­ması gerekmektedir.

           İnançlı seviyenin sevgi tatbika­tı ile vicdanı seviyenin sevgi tatbi­katı arasında şüphesiz büyük bir fark vardır. Vicdani seviyenin sevgi tatbikatı, varlığın kendi değerlen­dirmesi ile idrak ve cehitle sevgi de­neyimi yapmasıdır. Öyle ki, sevgi tatbikatının liyakatini kazanmış kişinin sevgi davranışlarında, bir başkası için sıkıntı ve üzüntü veren durumlar, gerçekte bir sevgi tatbi­katı olabilir. İnsanın içine düştüğü sıkıntı ve üzücü durumlar, genellikle kendi öznel değerlendirmeleridir.

           Gerçek sevgiyi, yanıltıcı sevgi­den ayırmak nasıl mümkün olabi­lir? Sevgi bir iletişim ise, bu iletişimde kullanılan birçok araçlar da vardır. Sevgiyi genişletici, yükselti­ci yönde değerlendirilmesi gereken sevgi araçlarım aşırı benimseme, eş koşma halinde, yanıltıcı sevgi te­zahürlerini ortaya çıkarmaktadır. Meselâ, sevgi iletişiminde bir araç olan çocuk sevgisi, eş sevgisi idealize edilmesi, kişideki nefsanîye ve böylece bütün sevgi araçlarının te bağlılığın da işareti olmaktadır. Bir sevgi aracı idealize edildi­ği gibi sömürü vasıtası olarak da kullanılabilir. Yani, kişinin saklı nevrotik ihtiyacını kavrayan ve bu yönünü tatmin eden ama sevgi ih­tiyacını karşılamayan diğer bir ki­şi, bu durumu kendi menfaati yönünde olmak üzere istismar eylemi­ne girebilir. Bu durum, sevgi akışını yok et­meyen fakat karartan bir haldir. Bu hallerin çoğalması, insanlarda sevgi gereksinimini daha da artırı­cı bir rol oynar. O halde diyebiliriz ki, sevgi a­raçlarının istismar edilmesi ve de bu araçların idealize edilmesi, insanları sevgi açlığına götürücü ­hususlardır.

           Sevginin önemi ve değeri çok yüksektir. Bunun en, yüksek düzey­deki misalini, İsa öğretici prensiplerinin ilk uygulamalarında görmek mümkündür. Roma idaresinin katı ve kuru eylemine karşılık, İsa öğ­retisini savunan kişilerin çıkarttık­ları, duygusallığı irdeleyici pasif sevgidir. Bu sevgide aksiyon, yok, dolayısıyla bilgi de, yok. Fakat imandan kaynaklanan sevgi, pasif de olsa, sarsıcı ve üstün bir güç olarak or­taya çıkmaktadır.

           Dünya insanlığının geçirdiği realiteler içerisinde, insanların sev­gi değerlendirmeleri de değişir olmaktadır. Ancak, her realitede özel­likle insanlığın şu devrelerinde, sev­ginin aksiyon içinde olması çok ö­nemlidir. Sevginin aktif ve geliştiri­ci tatbikat gösterebilmesi bilgi ile mümkündür.

           İnsanlığın şimdiye kadar imân dan kaynaklanarak gösterdiği çe­şitli sevgi tatbikatlarının bundan böyle bilgi ile bezenmesinin zorunluluğu vardır. Bilgisiz sevgi tatbikatı, geçmiş realitelerin tekrarından baş­ka bir şey değildir. Ne olursa olsun, çıkartılan her sevgi tatbikatını nefrete ve sömürüye dönüştürmemek, dönüşmemesinde cehit sarf etmek, bilgili bir sevgi aksi, yönü olacaktır.

           Sevgi bilgi değildir ama sevgi bilgi ile tatbik edildiğinde gerçek, yerini bulur. Yani yararlı ve verim­li olur. Daha önceleri de belirtildiği gi­bi, insan, geri olarak nefsi, yüksek olarak da vicdan tesirleri arasında, seçimi kendine ait olmak üzere ser­best bırakılmıştır, Tabiî ki insan, geri seviyeli sevgi tatbikatlarından geçerek, artık sevginin de üstünde olan vicdanî tatbikat safhasına gel­miştir. Vicdani safhanın tatbik edilebilmesi yanında, bu kez, geri seviyeli tesirler de, süptilleşmiştir. Ya­ni kişinin yapacağı sevgi tatbika­tının, kendi kendini aldatabilme yo­ğunluğu fazladır. Bu durumda kişi, kendine yönelik tatminlerle sev­gi tatbikatı, yapar olmaktadır.

           Yine belirtildiği gibi Dünya in­sanı bilgisi az ve zayıftır. Bundan ötürü, sevgi tatbikatında nefsanî davranışlara girecektir. Ancak yaşanılan: her olayda da yapılan göz­lem ile vicdan arasında bir irtibatın kurulması zorunludur. Bu yapıldı­ğında, çıkartılan her sevgi tatbikatında bilgi ile mesafe alınacaktır. Bilgi ile elde edilecek denge unsuru, sevgi aksiyonuna bir ilerlik kazan­dıracaktır. Çünkü dengesi bozuk olan veya bozulabilir niteliği taşı­yan varlığın sevgi tatbikatı şüphe­siz buna uygun tarzdadır.

           Sevgiye şiddetli bir ihtiyaç duyulurken, bu ihtiyacın zorunluluğunu meydana getiren bilgiye eğilmek önemlidir. Aksi halde sevgi ile ileti­şim kurduracak birçok yolların bi­risinde sıkıntılı bir takılma meyda­na gelebilir. Sevgiye duyulan şid­detli ihtiyaç, sevgisiz bir ortamın, dengesiz bir bünyenin sonucu ola­rak ortaya çıkar.

           Bilgi ile hareket etmek ne de­mektir? Yaptıklarının farkında o­lan insan, bilgi ile hareket eden in­sandır. Bu durumda, sorumluluk sahası giderek genişleyen, kişinin sevgi değerlendirmelerinde de far­kındalık olacaktır. Sevgi, değerlendirmesine vicdan kademeleri açı­sından bakıldığında, gelişici yönde, değişken olduğu gözlenebilir. Çünkü duygusal realitenin sevgi değer­lendirmesi ile bilgili realitenin sevgi değerlendirmesi arasında mutlaka fark vardır. Herhangi bir vasıtada takılma­dan, doğrudan sevgi tesiri ile â­henkli bir hale gelmek, kişinin böyle bir liyâkati kazanması ile müm­kündür. Bu liyakat, vicdanın ve ak­lın bir denge içerisinde kullanılır olmasına bağlıdır.