Aydınlanma hiçbir şey değildir, fakat sizin ışık olusunuzdur, içsel varlığınızın ışık oluşudur. Belki farkındasınızdır, fizikçiler herhangi birşey ışık hızında hareket ederse, ışık olur derler(E=mc2 ----> E:enerji, m:kütle, c:ışık hızı) çünkü hız o kadar büyüktür ki sürtünme ateş yaratır. Birşey yandığında, yalnızca ışık vardır. Madde yok olur, yalnızca maddi olmayan ışık kalır.Aydınlanma içinizdeki ışığın patlaması deneyimidir.
Belki de, Aydınlanma için duyduğunuz arzu, bir oka benzer biçimde ışık hızı ile hareket ederek, çok büyük arzu ile, çok büyük ozlem ile ısığın bir patlamasını oluşturur. İçinizde çok büyük bir güneşin dogusu vardır.
Yüzlerce mistikle karşılaştım, Aydınlanmayı, içinizde binlerce güneşin ansızın yükselişi olarak anlatan. Bu, mistiklerin dilinde, tüm diğer dinlerde, diğer ülkelerde ve ırklardaki ortak anlatımdır.
Aydınlanma, yalnızca, sizin bilincinizin düşüncelerden, fikirlerden ve duygulardan kurtulması deneyimi demektir. Bilinç tamamen boş olduğunda, patlama gibi, atomsal bir patlamaya benzer birşey vardır. Sizin tüm anlayışınız kaynağı ve sebebi olmaksızın ışıkla dolu olur. Ve, bir kez bu gerçeklestiğinde kalıcı olur. O, sizi, asla tek bir an için olsa bile bırakmaz, hatta siz uykuda olsanız bile bu ışık içinizdedir. Ve bu andan sonra şeyleri tamamen farklı biçimde görürsünüz. Bu deneyimden sonra, içinizde, herhangi bir soru yoktur. Aydınlanma tamamen bilinçli olmak, farkında olmak demektir. Genellikle, biz, bilinçli ve farkında değilizdir. Ya alışkanlıklarımızla ya da biyolojik güdülerimizle birşeyler yaparız.
Doğa ile –şeylerin yaratımı ile- uyumlu olmak Aydınlanmadır. Doğaya karşı olmakta yalnızca mutsuzluk vardır – ve bu mutsuzluk sizin tarafınızdan yaratılmıştır. Herhangi bir kimse bundan sorumlu değildir. Bunu mantık yoluyla anlamak zordur. Bu deneyimlenmesi gereken birşeydir. Ego’nun buharlaşarak benden uzaklaşmaya başladığı andan beri, kendimi evrenin bir parçası olarak değil evrenin kendisi olarak hissetmeye başladım. Ve, evet, benim, evrenden daha büyük olduğum birçok anlarım oldu – çünkü yıldızların içimde hareket ettiğini, gün doğumunun içimde olabildiğini, tüm çiçeklerin içimde çiçeklendiğini gorebildim.
Yüksek tepelerde dolaşırken, ruhumun yükseldiğini ve hiç erimeyen karla kaplı tepeler gibi karla kaplandığını hissederim. Ve vadiye indiğimde, kendimi derin, çok derin, vadiler gibi gizemli gölgelerle dolu hissederim. Bir kuşun şarkı söylediğini duyduğumda, şarkısı benim içsel sesimin yansımasıdır ve bir hayvanın gözlerine baktığımda, onlar ve kendiminkiler arasında bir fark görmem. Yavaşça benim ayrı var oluşum yok olur ve tanrı kalır. Bu nedenle, Tanrıyı şimdi nerede arayacağım? Varolan sadece odur; ben değil.
Ben tepelerdeyken bana anlatılmak istenenler sessizlik yoluyla iletildiler. Agaçlar, göller, nehirler, çaylar ve yıldızların hepsi benimle sessizliğin dili ile konuşuyorlardı. Ve ben anladım. Tanrının kelimeleri benim için açıktı. Yalnızca ben sessiz olduğumda onu duyabiliyordum. Daha once değil.
Şefkatten baska bir şey değildim; savunmasızdım yalnızca. Bu sizinle ilgili birşey değildi, benim için olan bir olasılıktı.
Kendimi bilmeye basladigim gun, ben birçok şey yitirdim ve birkac şey kazandim. Kazandigim şeylerden biri ve en onemlisi sefkat. Alicinin kim olduguna bakmaksizin; hindistan cevizi agaci veya siz, fark yok. Yalnizca sefkatle bakabilirim. Gozlerim baska şeylere, kalbim baska şeylere sahip değildir..
Kendinizi anladiginiz gun sizin varolusunuz sevgi olur. O, artik bir iliski değildir, o herhangi bir kisiye yonelmemistir yalnizca, tum yonlere, tum boyutlara yayilir. Ve, o yaptigim birşeylerin bir parcasi değildir. Sevgi yapilamaz. Yapilmis olan sevgi yanlistir, yanlizca gosteristir... O yalnizca kalbimin vurusudur, sevgim yasamimidir; hic kimse ondan ayri değildir. O oyle kapsayicidir ki tum evreni icerir...
yaşarbu ışık hızına şu misal olurmu; gözümüz (kamera) bir nesneyi gördüğünde beyin içindeki görme merkezi(kafatası içindeki karanlık oda) ne kadar sürede...bu ışık hızına şu misal olurmu; gözümüz (kamera) bir nesneyi gördüğünde beyin içindeki görme merkezi(kafatası içindeki karanlık oda) ne kadar sürede sonra bunu görür. göz ile beyin arsı görme ışını ne kadar sürede alır Show more14 years ago
Aydınlanma hiçbir şey değildir, fakat sizin ışık olusunuzdur, içsel varlığınızın ışık oluşudur.
Belki farkındasınızdır, fizikçiler herhangi birşey ışık hızında hareket ederse, ışık olur derler(E=mc2 ----> E:enerji, m:kütle, c:ışık hızı) çünkü hız o kadar büyüktür ki sürtünme ateş yaratır. Birşey yandığında, yalnızca ışık vardır. Madde yok olur, yalnızca maddi olmayan ışık kalır.Aydınlanma içinizdeki ışığın patlaması deneyimidir.
Belki de, Aydınlanma için duyduğunuz arzu, bir oka benzer biçimde ışık hızı ile hareket ederek, çok büyük arzu ile, çok büyük ozlem ile ısığın bir patlamasını oluşturur. İçinizde çok büyük bir güneşin dogusu vardır.
Yüzlerce mistikle karşılaştım, Aydınlanmayı, içinizde binlerce güneşin ansızın yükselişi olarak anlatan. Bu, mistiklerin dilinde, tüm diğer dinlerde, diğer ülkelerde ve ırklardaki ortak anlatımdır.
Aydınlanma, yalnızca, sizin bilincinizin düşüncelerden, fikirlerden ve duygulardan kurtulması deneyimi demektir. Bilinç tamamen boş olduğunda, patlama gibi, atomsal bir patlamaya benzer birşey vardır. Sizin tüm anlayışınız kaynağı ve sebebi olmaksızın ışıkla dolu olur. Ve, bir kez bu gerçeklestiğinde kalıcı olur. O, sizi, asla tek bir an için olsa bile bırakmaz, hatta siz uykuda olsanız bile bu ışık içinizdedir. Ve bu andan sonra şeyleri tamamen farklı biçimde görürsünüz. Bu deneyimden sonra, içinizde, herhangi bir soru yoktur. Aydınlanma tamamen bilinçli olmak, farkında olmak demektir. Genellikle, biz, bilinçli ve farkında değilizdir. Ya alışkanlıklarımızla ya da biyolojik güdülerimizle birşeyler yaparız.
Doğa ile –şeylerin yaratımı ile- uyumlu olmak Aydınlanmadır. Doğaya karşı olmakta yalnızca mutsuzluk vardır – ve bu mutsuzluk sizin tarafınızdan yaratılmıştır. Herhangi bir kimse bundan sorumlu değildir. Bunu mantık yoluyla anlamak zordur. Bu deneyimlenmesi gereken birşeydir. Ego’nun buharlaşarak benden uzaklaşmaya başladığı andan beri, kendimi evrenin bir parçası olarak değil evrenin kendisi olarak hissetmeye başladım. Ve, evet, benim, evrenden daha büyük olduğum birçok anlarım oldu – çünkü yıldızların içimde hareket ettiğini, gün doğumunun içimde olabildiğini, tüm çiçeklerin içimde çiçeklendiğini gorebildim.
Yüksek tepelerde dolaşırken, ruhumun yükseldiğini ve hiç erimeyen karla kaplı tepeler gibi karla kaplandığını hissederim. Ve vadiye indiğimde, kendimi derin, çok derin, vadiler gibi gizemli gölgelerle dolu hissederim. Bir kuşun şarkı söylediğini duyduğumda, şarkısı benim içsel sesimin yansımasıdır ve bir hayvanın gözlerine baktığımda, onlar ve kendiminkiler arasında bir fark görmem. Yavaşça benim ayrı var oluşum yok olur ve tanrı kalır. Bu nedenle, Tanrıyı şimdi nerede arayacağım? Varolan sadece odur; ben değil.
Ben tepelerdeyken bana anlatılmak istenenler sessizlik yoluyla iletildiler. Agaçlar, göller, nehirler, çaylar ve yıldızların hepsi benimle sessizliğin dili ile konuşuyorlardı. Ve ben anladım. Tanrının kelimeleri benim için açıktı. Yalnızca ben sessiz olduğumda onu duyabiliyordum. Daha once değil.
Şefkatten baska bir şey değildim; savunmasızdım yalnızca. Bu sizinle ilgili birşey değildi, benim için olan bir olasılıktı.
Kendimi bilmeye basladigim gun, ben birçok şey yitirdim ve birkac şey kazandim. Kazandigim şeylerden biri ve en onemlisi sefkat. Alicinin kim olduguna bakmaksizin; hindistan cevizi agaci veya siz, fark yok. Yalnizca sefkatle bakabilirim. Gozlerim baska şeylere, kalbim baska şeylere sahip değildir..
Kendinizi anladiginiz gun sizin varolusunuz sevgi olur. O, artik bir iliski değildir, o herhangi bir kisiye yonelmemistir yalnizca, tum yonlere, tum boyutlara yayilir. Ve, o yaptigim birşeylerin bir parcasi değildir. Sevgi yapilamaz. Yapilmis olan sevgi yanlistir, yanlizca gosteristir... O yalnizca kalbimin vurusudur, sevgim yasamimidir; hic kimse ondan ayri değildir. O oyle kapsayicidir ki tum evreni icerir...
Osho